خانه را می توان فراموش کرد، اما این که آن را به زور گرفته باشند را نه. 

به نظرم این روح مسئله فلسطین است نه این که اول قبله چه کسی بوده است.

قوی تنهای دریاچه

چیزی می ساییدیم

می آمد

غذا می دادیم

دوبار جریمه شدیم

در نهایت وقتی دیدند نمی توانیم غذا ندهیم

قو را بردند دریاچه ایی دیگر

قو که تنها بود

و جز غذا چیزی نمی خواست

ما دوباره آواره ی ذهنی شدیم

نقطه صقلی

که کنده شد

ما ماندیم و نیم کت های عشاق معلق کنار دریاچه

جهان رو به پایان بود. آخرین رعد غریده بود. و آخرین باران چه نم نم و چه غران باریده بود. همه می دانستند باید منتظر آرامش پس از آخرین طوفان باشند. همه جا سبزها رویید بود. ولی درخت ها به شاخه ها شکسته بودند. و گل های خشک نشده به طوفان ها لهیده و خیس  و همراه آخرین قطرات بودند. این جا و آن جا برکه های آبی که شکل گرفته بود، شفاف شده بودند. از من انسان لختی به جا مانده بود با ریش و موی اطراف عورت. چشمانم رنگ باخته بود به چیزی شبیه آبی. حالا نوبت یکی شدن با دنیا از راه ورودش از پنجره چشمی بود که سیاه بود و بسته و انعکاسات را می دید تا همیشه. کفتاری هم کنار برکه رسید و مشغول تماشای خودش شد. همه می دانستیم پایان مجازات و پاداش و بهشت و جهنم نیست. حل شدن در این جهان است. همانند آن چه در ابتدا بود. بیشکل. خیالی کرد و چیزها از هم جدا شدند و مدتی با هم کنش کردند و حالا دوباره همان خواهد شد با این تفاوت که ما از تاریکی بیرون کشیده شدیم و اما در نهایت در گرداب رنگ های روشن حل خواهیم شد.