Mohammad Rahmani

زخم خود را شبانه تنها بلیس. همان گاه که در کمین او نشستی که بی نیاز زخم تبعییض را به تو زد. آن که خود را برتر از تو دید.

با آن کس که تو را برتر از خود دانسته باید شدیدترین برخوردها را کرد. او که از سر نیاز تو را فریب داد را اگر دوست داشتی ببخش. او که با تو تفریح  کرد تا تاریک ترین سیاهچال ها بیازار و زخمی و مستاصل رهایش کن. نگران نباش. معتمد بنفس چون گربه هزاران جان دارد. می لیسد و التیام میابد و زوزه کشان کوره راه های برفی را شبانه می پیماید تا نیش به تنت بیاساید. تا از درد زخمی که زده لذت ببرد. دقت کن نه از خونت تغذیه کند، از طعم خونت لذت ببرد.

بیگانگان در من
شاید من دچار این مشکل بنیادی هستم که هر آنچه را در خود بر می کشم دیگری را در من تقویت می کند. مگر نه اینکه من فرزند آب های مسطح بی شکل و کم نور هستم و هر چه بر این بوم سه بعدی بر می کشم به سان صخره سیاهی از دیگری سر بر می آورد. دیگری یعنی ناشناخته و این صخره ها سیاه که فکر می کردم خودم آن ها را برکشیدم تا شخصیتم مثل آغاز دنیا بی شکل نباشد گویا سر نیزه های دشمن بوده اند که من از داخل به آن ها می نگریسته ام. هم از بی شکلی در عذابم هم از هم از این زخم ها که بر تنم زده اند. اما یادم هم باید باشد که با زخم به لبه گور رسیدن بهتر از بی زخم رسیدن است. حالا از هر مبارزه ایی. چه در راه خیر و چه در راه شر و چه در سپاه فرماندهانی که خیر و شر را برایم یا تعریف نکردند یا آن را مغلوبه وانمود کردند و یا اصلا در نهایت معلوم شد که این مفاهیم سبک در حد فرگشت های ژنتیکی برای بقا بوده اند.  

در عصر جدید آزادی انتخاب کارفرما برقرار شده و  می توان در شبکه های اجتماعی تا حدی فحش داد. اما واقعا حداکثر آزادی ایی که می توان به آن دست یافت چیست؟

اگر  بزرگترین مهربانی ها گریستن بر لاشه آن که خود دریده ایی نیست پی چیست؟

فوت کنیم به زورق خیالی از بی عاری و بیکاری

تئوریسین گناه برایم پولس بود که می گفت در کودکی گلابی از درختان باغ دیگران می دزدیدیم. نه برای آنکه در خانه گلابی نداشتیم. برای شیرینی لذت دزدی، می دزدیدیم.

یکم: باغبان به پای درختانش می رسد. آب می رساند و کود می دهد. متوجه دزدی نمی شود. امثال برکت خداوندم کم بوده. از احمق ها. هم تو هم خدایت. شیرینی گلابیت زیر دندان من است. اما شیرینی اینکه کاری کرده ام که برای جبرانش هیچکار نمی توانی بکنی مگر اینکه خودت را گول بزنی که خواست خدایی که از تو برتر اما نه از من، دو صد چندان است. من چشمی کاشته ام به این لحظه‌ی ناتوانی تو و خدایت. روی  دیوار باغت به درون کاشته ام و تا ابد لذت خواهم برد چون تو نخواهی دانست که دزد که بود.