امید! آنچه نظم کهکشان ها را به نفع تو به هم می ریزد. اما من که توجیه علمی ایی برای آن ندارم. جز تکرر امیدهایی که به تلاشم پیوند خورند و کهکشان ها را برایم آنگونه که می خواستم به هم پیوند داد. باید در این پست آن ها را بشمارم. اما نمی دانم چرا ذهنم برای مراجعه با خاطرات پیروزی یا شادی ورزش نکرده. فقط غم و بی حسی را به یاد می آورد.
Tag: امید
Categories
بزدل
بزدل تر از آن که از انتقام و مبارزه می ترسد، آن است که امید را در خود می کشد. امید یعنی احتمال پیروزی را به نفع شکست نادیده گرفتن. آنقدر که آدمی از ناتوانی در زانو در بغل بگیرد و در تنگ تر ین گوشه جهان منتظرِ رحیمی، نجات بخش، چیزی باشد. اگر این نوشته را می خوانی بدان و آگاه باش که برای بزرگترین مشکلتات قدم های بسیار کوچکی هست که می توانی آنقدر برداری تا به افق قدم های بزرگ تر برسی.