Author: Mohammad Rahmani

فوت کنیم به زورق خیالی از بی عاری و بیکاری

تئوریسین گناه برایم پولس بود که می گفت در کودکی گلابی از درختان باغ دیگران می دزدیدیم. نه برای آنکه در خانه گلابی نداشتیم. برای شیرینی لذت دزدی، می دزدیدیم.

یکم: باغبان به پای درختانش می رسد. آب می رساند و کود می دهد. متوجه دزدی نمی شود. امثال برکت خداوندم کم بوده. از احمق ها. هم تو هم خدایت. شیرینی گلابیت زیر دندان من است. اما شیرینی اینکه کاری کرده ام که برای جبرانش هیچکار نمی توانی بکنی مگر اینکه خودت را گول بزنی که خواست خدایی که از تو برتر اما نه از من، دو صد چندان است. من چشمی کاشته ام به این لحظه‌ی ناتوانی تو و خدایت. روی  دیوار باغت به درون کاشته ام و تا ابد لذت خواهم برد چون تو نخواهی دانست که دزد که بود.

خستگی تنم کم شده
باید پیاده روی طولانی ایی برم
چنان که بعد از برگشتن
عزیزترین شی خانه
بسترم باشه

شبها به پهلوی راست،
جنین وار و در خود خمیده می خوابم.
در تولد چه خیری دیدم
که تبدیل به آیین شبانه اش کرده‌ام؟

نیزه های فلزی

جوش داده شده به کناره بیرونی پنجره های دانشگاه

که پرندگان نرینند روی تمیزیشان

و من در این فکر که

کمی عن بد هم نبود!

شاید چنین باشد که خیر از دل شر زاده می شود به مثابه اینکه خیر از رحم شر تغذیه می کند و بعد در اوج پشیمانی اما ارضا زاده می شود. مگر نه این که بعد از سخت ترین هم آغوشی ها با زنان آن را محکم تر و این بار تماما از سر عطوفت در آغوش می گیرم حال آنکه لحظاتی پیشش می کوبیدیمش و در ذهن و کلام خفیف ترین ها می پروریدیم و بیرون می ریختیم؟ پس چه می شود که درست لحظاتی بعد از اوج یادمان می افتد آن چه در برابر ماست چقدر دوست داشتنیست.

رگبار آمد و رفت
تنم به سردی تازیانه ها نواخت

هنوز هست
سردی قطره ها
یادِ شلاق ها

جانم آرام اما
که این نیز گذشت