شبها به پهلوی راست،
جنین وار و در خود خمیده می خوابم.
در تولد چه خیری دیدم
که تبدیل به آیین شبانه اش کرده‌ام؟

نیزه های فلزی

جوش داده شده به کناره بیرونی پنجره های دانشگاه

که پرندگان نرینند روی تمیزیشان

و من در این فکر که

کمی عن بد هم نبود!

شاید چنین باشد که خیر از دل شر زاده می شود به مثابه اینکه خیر از رحم شر تغذیه می کند و بعد در اوج پشیمانی اما ارضا زاده می شود. مگر نه این که بعد از سخت ترین هم آغوشی ها با زنان آن را محکم تر و این بار تماما از سر عطوفت در آغوش می گیرم حال آنکه لحظاتی پیشش می کوبیدیمش و در ذهن و کلام خفیف ترین ها می پروریدیم و بیرون می ریختیم؟ پس چه می شود که درست لحظاتی بعد از اوج یادمان می افتد آن چه در برابر ماست چقدر دوست داشتنیست.

رگبار آمد و رفت
تنم به سردی تازیانه ها نواخت

هنوز هست
سردی قطره ها
یادِ شلاق ها

جانم آرام اما
که این نیز گذشت

کمی شورش
کمی طغیان
کجا این خروشان دریایم
آرام شد؟
از کدام خواب،
به کدام رویا،
رسیدم به این ساحلِ آرامش

راستی،
دریا هستم
یا
مسافر بوده ام؟

هر چه بوده بعد از خواب شب گذشته اتفاق افتاده.
آنگاه که به خواب رفتم و
صبح که بیدار شدم
هر چه از پنجره بیرون را نگاه کردم
هیچ از سایه ی خودم بر جهان ندیدم
یا من دریایم
یا آخرین سفر به پایان رسیده