کمی شورش
کمی طغیان
کجا این خروشان دریایم
آرام شد؟
از کدام خواب،
به کدام رویا،
رسیدم به این ساحلِ آرامش
راستی،
دریا هستم
یا
مسافر بوده ام؟
هر چه بوده بعد از خواب شب گذشته اتفاق افتاده.
آنگاه که به خواب رفتم و
صبح که بیدار شدم
هر چه از پنجره بیرون را نگاه کردم
هیچ از سایه ی خودم بر جهان ندیدم
یا من دریایم
یا آخرین سفر به پایان رسیده
پروردگارا،
مرا از گزند صبحگاهی خودم
در امان دار
آن مار خفته که در کمین است
که چون چشم گشایم
نیش بودنم را
بر من بگزد
و زهر سرد ملال را
به خونم ریزد
البته من نمی گویم شادی روزگاران باشد
غم باشد یا خشم یا انتقام و مبارزه
یا توطئه های ذهنی
فقط ملال نباشد
توهمِ بالیدنم در زمان،
که چون پیر شوم
می دانم همانجا خواهم نشست
که از آن برخواسته بودم
شاهدی بی اختیار بر گذرِ زمان
اساسی ترین سوال بعد از هر پیاده روی طولانی و بی هدف اینکه:
چطور برگردم؟
و بدتر آن که
چرا برگردم؟
و حتی بدتر آنکه
کجا برگردم؟
رفتن،
آن فریب بزرگ کودکی و جوانی
که چون پیری رسد
ناگهان در می یابی که همان جایی نشسته ایی که از برخواسته بودی.
آن نسیم بی کلام که همیشه در رفتن بود
Wenn ich der Anführer der Unruhestifter wäre,
würde ich ihnen zurufen:
„Seid böse!
Ich bin der Messias.
Bis zum Jüngsten Tag trage ich eure Schuld auf meinen Schultern,
bis ich sie dem Heiligen Geist wieder öffne.“
من دوتا هستم
یکی روحم
و دیگری آن که آن را به دوش می کشد
دومی جسمم نیست
همانیست که مداوم می گوید
از پس این پیچ
نسخه دیگری از تو
چمباتمه زده در آرامش
چپقی دود می کند!
امروز دیدمت
اما الان دیگر وقت ندارم به تو فکر کنم
باید همبرگر مشتری را آماده کنم
روبروی اجاقی که گرمایش به صورتم می خورد
زیر دوربینی که رییس کیفیت کارم را می سنجد
نزدیک مشتری ایی از عجله نوک کفشش را تق تق به زمین می زند
اگر انعکاس چهره ات در خاطره ام افتاده باشد
این شیفت که تمام شود،
شب در رختخواب
تصویرت را دوباره از این دریاچه ی آرام شده ام خواهم گرفت
روی مویت یک نیلوفر خواهم گذاشت
آغوشِ محکمی از تو خواهم گرفت
و دوباره برای دیدن چهره ات
شانه هایت را دور می کنم
تو لبخندی می زنی
و می گویی عزیزک ساده دلم
تا خواب نرسیده
برو سراغ تصویر بعدی
روحم از حس انتقام در عذاب است.
روحم از بودن اصلا در عذاب است.
چون می دانم آبستن رنج دادن خود است.
چرا که خود را به رنجوری عادت داده است.
چرا زبان و انتقام مثل شمشیر آنقدر جانی نیستند که یا رنجش را و یا رنجت را یکبار برای همیشه تمام نمی کنند؟
چرا عصر شوالیه ها تمام شد؟
چرا دوران دوئل ها تمام شد؟
چرا من دیر و در جای نادرست به دنیا آمدم؟
نه
اگر در عصر شوالیه ها هم بود نمی دانستم برای کدام غرور شکسته ام باید بجنگم.
اوف. در لحظه خوب باید جنگیدن شاید و در آینده فراموش کردن.
اگر فراموشی فریبی بیش نباشد
چیزی بنویسم
که بر خشمم مهار زند
این چموش حیوانِ شیهه کش
که از خاطرات دور مرا با خود تا لبه ی پرتگاه اکنون کشانده
و اینجا روی دو دست خود بلند شده و شیهه کشان فریاد می کشد
انتقام بکش!
حتی اگر به تلافیشان سقوط کنی
فشار از سینه ات خواهد رفت
و دوباره با افتخار و بی من به بلندای همین پرتگاه می رسی
من اما در تردید
با افتخار یا بی آن
به بلندای اکنون رسیده ام
کاش خشم به جای سینه ام
خرمن هایِ پشت سرم را آتش زده بود
در این غروب پاییزی
اما نه.
بی آتش خشمم
چون گلی تنها
در نوسان نسیم زمان خاطرات خواهم بود